Este ano 2016 é o ano do centenario do nacemento en Celanova (1916) do loitador armado de palabras, armas e obras, Xosé Velo Mosquera.
O domingo 6 de decembro hai eleccións lexislativas en Venezuela.
No Congreso anual de la Confederación Española de Directivos y Ejecutivos (CEDE),
A prensa española celebrou a fin do desbloqueo a Cuba como un empate e unha victoria táctica de Obama
Hai unhas semanas, nunha visita a Compostela, a escritora estadounidense Donna Leon, residente en Venecia dende 1981, laiábase de que a cidade italiana se convertera nunca caste de Disneylandia, e retrucaba cun pouco de retranca que, polo visto, Compostela ía polo mesmo camiño.
A renuncia do presidente da FIFA, Joseph Blatter, é un acontecemento mundial que diría Leire Pajín. Acabo de decatarme pola cobertura e o tempo que lle dedican todas as canles de noticias internacionais, xornais e outros medios.
A cousa máis fantástica que se contou, co gallo da morte de Eduardo Galeano, está no seu suposto arrepentimento do escrito en Las venas abiertas de América Latina.
Occidente vive entre dous Kim, Kim Kardashian e Kim Jong-il. Unha representa algo, que non sei aínda que é, e o outro, o compendio de todo o execrábel da humanidade.
Se o Estado español, e moitos dos europeos, son febles e están indefensos ante as agresións do capital, que podemos dicir de Estados coma Arxentina, Bolivia, Cuba, Brasil ou Venezuela?
Unha vez máis, os media cualifican os asasinatos de París como crimes contra a liberdade. Tamén os das Torres Xemelgas e o do Pentágono foron atentados contra a «liberdade». Seica só existe «liberdade» no mal chamado Primeiro Mundo e, polo tanto, cidadáns libres.
… andan de viños cos «galegos» de Rosa Díez. Así, existen os «galegos» e os galegos. Os galegos entre aspas están presentes na historia de España a través dos seus escritores máis insignes, formadores desa historia negra, entre aspas, na que galego (e Galiza) son sinónimo do peor antónimo do ser castelán, español, que é o mellor.
Andrés Trapiello en De ninguna parte y de todas amósanos unha Hannah Arendt «cosmopolita» perseguida polos xudeus despois das súas reportaxes sobre o xuízo de Adolf Eichmann en Israel.
Son moitos, en democracia, os que confunden lexitimidade con democracia. Pódense facer mil malabarismos para tratar de meternos ambas as palabras como sinónimos. Nada máis afastado da verdade. A lexitimidade non deixa de ser a orixe (o «pedigrí») con que se presenta aquel que manda.
