Sermos Galiza

  • Domingo 18 agosto 2019
EN DESTAQUE
Manuel Veiga Taboada
Opinións de
Manuel Veiga Taboada
Escritor e doutor en Ciencias Políticas e Socioloxía
 

Devolverlle a lingua obxectiva ao problema catalán

En todos os conflitos políticos se produce unha guerra lingüística, semántica. No caso catalán isto aínda se agudiza porque o choque está a producirse, non nas beiras do Ebro, senón, sobre todo, na esfera legal e mediática, dous espazos nos que o máis importante é o discurso. Nesta situación faise máis necesario...

Unha reflexión sobre o antipiñeirismo

En 1978 ou 1979 pregunteille a Manuel María, nun par de ocasións, unha delas en presenza de Bautista Álvarez, que pensaba de Ramón Piñeiro e do piñeirismo. A súa resposta foi: “Non ten nada que ver con nós”. Esperaba unha explicación máis extensa pero non a houbo, ningunha das dúas veces. Manuel María era desas...

Máis zapatos e menos sondaxes!

En Guerra e Paz , Tolstói pon en dúbida a existencia da ciencia militar. “Que ciencia pode haber –pregúntase– nunha acción na que, como ocorre en todas as accións prácticas, nada pode determinarse e todo depende de innumerábeis factores?” Hoxe deberiamos trasladar quizais esta dúbida á ciencia política e aos...

O soufflé era Podemos

A política na España monolingüe presenta dous puntos de fricción importantes. O primeiro, entre o PP e Cs. Despois de ver o resultado das últimas xerais, Rivera xa non se conformou con facer de muleta. A vaidade pode levalo a querer ir máis alá do que os seus mentores desexarían. (Ollo co Santander que acaba de...

O nacionalismo egoísta

Deixando á marxe o franquismo e os seus epígonos actuais, cómpre preguntarse en que momento o discurso nacionalista comezou a estar tan mal visto por gran parte da sociedade. Opino que o xermolo comezou a formarse durante o derradeiro goberno de Felipe González e o primeiro de Aznar. Ningún dos dous presidentes...

Unha Constitución fósil é o que máis beneficia o independentismo

O constitucionalismo fósil é o maior apoio co que conta, a corto e medio prazo, o independentismo catalán.   O líder que colocou o PSOE entre os partidos non constitucionalistas e que recorda cada dous por tres o pacto “PSOE-Bildu”, como antes o “ZP-ETA”, é un líder que, como nunha reacción física, acaba...

Venezuela e Cataluña, o medo a opinar diferente

A calquera comentarista lle resulta difícil, hoxe, falar de Venezuela ou de Cataluña. A non ser que se conforme con poñer algunhas énfases sobre ideas que xa lle veñen escritas. O desobediente, o heterodoxo —palabra tan propia da historiografía española—, corre un altísimo risco de non ser publicado e, desde...

Podemos ser optimistas, neste momento?

Hai algunhas semanas, o vicepresidente de Bolivia, Álvaro García Linera , afirmou que os gobernos de dereita ou de extrema dereita que estaban a formarse en Sudamérica, nomeadamente o de Bolsonaro en Brasil, non ían durar. Hai menos tempo, a pasada semana, o presidente de Venezuela, Nicolás Maduro, dicía máis ou...

O referendo do 78 contado ás novas xeracións

Hai poucos días, unha xornalista fíxome varias preguntas sobre o referendo da Constitución e sobre o ambiente daquela época. Conteille algunhas anécdotas. Por exemplo, como ao final da festa dalgunha parroquia rematabamos todos cantando o himno galego, moitos incluso co puño erguido, e sen que viñese moi a conto....

Camilo e o Bloque, unha reflexión non tan a destempo

Parlamento de cartón, parlamentiño, telegaita, autoanemia (por autonomía), son clixés nacionalistas para descualificar, en diferentes momentos, institucións galegas. Un erro grave de enfoque. O Estatuto de Autonomía do 81 tivo poucos votos a favor (o 20,73% do electorado), pero non polas ansias autodeterministas da...

Toni Cantó non se equivocou

Aínda que pareza un disparate afirmar que o castelán está desaparecendo nas comunidades bilingües, entre elas Galiza, hai que pensar que o deputado de Cidadáns nas Cortes, Toni Cantó, sabe o que di e a quen representa coas súas palabras.   No fondo, o Estado español é case un estado corporativo, no...

O dilema de La Voz de Galicia

Hai poucos días, o colectivo que forma La Voz de Galicia celebrou un acto con motivo do 80 aniversario do seu editor. La Voz é un periódico ben implantado territorialmente. Hai algúns anos presumía de que nada sucede na nosa comunidade sen que un dos seus redactores se encontre, como máximo, a unha hora de...

Os diarios galegos e a literatura en galego

O escritor Manuel Gago vén de pronunciarse a prol dunha literatura popular. Gago parécese un pouco a aquel Otero que, nun país abatido, intentaba tocar todos os paus, até converterse case nun activista integral da cultura.   A proposta literaria de Gago, como a de Pedro Feixóo, como a doutros autores...

Sánchez e a materia escura

Os acontecementos corren pero aínda estamos asimilando a Sánchez . Como pode ser que case ningún comentarista —e hai bastantes— adiviñase o trunfo da moción? Rebobinemos. A chegada de Sánchez non era previsíbel porque ninguén prevía que o PSOE aceptase os votos independentistas cataláns e incluso os de Bildu ....

A hora dos tácticos

Tensando a corda. Este podía ser o titular. E a sensación é que estamos só no principio. Rafael Poch escribe que unha das razóns da crise hai que buscala na perda de peso dos Estados Unidos. De representar o 40% do PIB mundial en 1950, a só o 15% hoxe.   É un momento para ter visión, pero aínda...

A UPG, o quintanismo e a Marea, tres críticas

  A UPG. É o único partido de Europa que aínda se reserva o dereito de admisión. Para entrar na UPG, un debe ser previamente invitado. No caso de pedir o acceso directamente, a solicitude debe ser aceptada, o que non sempre ocorre. Isto chama a atención nun partido que administra...

Por que todos, de esquerdas ou de dereitas, estamos tan confusos?

Confusos e angustiados. A todos os niveis. Non entendemos os problemas da nosa casa pero tampouco os internacionais. Non entendemos por que bastantes dos nosos fillos, contando coas maiores facilidades, fracasan no instituto, néganse a estudar, nin entendemos por que os EEUU bombardean Damasco, xusto cando o...

Da cuncha peregrina á cona feminista

Os símbolos que Galiza ten como país non son escasos. As chamadas “nacións sen historia” son propensas aos mitos, único modo de conservar o seu legado, e os mitos xeran símbolos. Os símbolos de carácter feminino son agora máis valorados e, sobre...

Toca ser labregos ou toca ser mariñeiros?

A coincidencia no tempo entre a crise económica e a saída á luz da corrupción do PP (algún día saberemos por que xuíces, en xeral tan afíns, decidiron sacudir a alfombra) levou a Pablo Iglesias e a Xosé M. Beiras a prever un estalido social e a...

Que lle falta ao nacionalismo para ser un prato apetecíbel?

Non me gustan as ideas apocalípticas, por exemplo esa de que os gobernos nos espían a través das redes sociais e controlan todos os nosos pasos a través do GPS, asociado ao noso móbil. É certo que poden facelo, e que de feito así o fan cando o necesitan. Pero...

Que ten na cabeza o votante medio do Partido Popular?

O nacionalismo non terá unha influencia decisiva en canto non comprenda cabalmente os votantes do Partido Popular e actúe en consecuencia. Non se trata só de entrar no terreo do adversario ou dunha estratexia electoral. Trátase, sobre todo, de que non se pode gobernar sen entender, como...

España é analóxica, Cataluña dixital

O título non é unha metáfora. Ten moito que ver coa profundidade democrática de cada país. As primeiras imprentas representaron un avance fronte aos púlpitos. A prensa obreira inglesa foi a vangarda do progreso, tanto tecnolóxico como democrático. Máis...

O soberanismo despois de Puigdemont

Tras os fracasos de Ibarretxe e agora Puigdemont , en que punto se encontra o nacionalismo? En primeiro lugar, hai que ver porque fracasaron. Ibarretxe tiña o lastre da ETA, que sigue activo en Euskadi, como un punto contaminante. ETA, sobre todo desde o atentado de Hipercor, contribuíu a que...

O extremismo cambiou de bando

Non teño que facer ningún esforzo de memoria para lembrar os tempos nos que algunha prensa sintetizaba así a manifestación do 25 de xullo: “esos jóvenes que bajan por las calles con los ojos inyectados de sangre”. En realidade, a descrición non era de todo...